Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2014

ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ του ΠΕΙΡΑΙΑ

Η  ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ  ΤΗΣ  ΕΙΚΟΝΑΣ

Σκηνοθέτες και Σεναριογράφοι του Πειραϊκού χώρου



      Μια Τέχνη γεννήθηκε κάτω από τα μάτια μας.
Είναι η φράση που χρησιμοποιεί ο ιστορικός Τζωρτζ Σαντούλ συχνά στο ακόμα θέλω να πιστεύω σημαντικό και ογκώδες βιβλίο του «Ιστορία της Τέχνης του Κινηματογράφου», εκδόσεις Γ. Φέξης 1960, μετάφραση Αντώνης Μοσχοβάκης.
   Και ο Ανρί Αζέλ σημειώνει ανάμεσα στα άλλα στο βιβλίο του «Ο Κινηματογράφος», μετάφραση Ευγενίας Χατζίσκου-Καραγκούνη, εκδόσεις Γ. Φέξη 1965, στο Α κεφάλαιο με τίτλο «Κινηματογράφος και Κοινωνία» τα εξής: «Ο κινηματογράφος, με την εξαιρετική μαγεία του θεάματός του, ξύπνησε την ανάγκη του ονείρου και της περιπέτειας σε ένα πλήθος καταβεβλημένο από τις άθλιες συνθήκες της ζωής και στερημένο σχεδόν ολοκληρωτικά από κάθε στοιχείο καλλιέργειας, πνευματικής ζωής, κρίσης… Τ΄ όνειρό του, που είναι ένα αέρισμα του ασυνείδητου και το κέντρισμα κάθε δημιουργικής φαντασίας, αποκαλύφθηκε στο πλήθος».
      Κινηματογράφος, ένας βαβελικών διαστάσεων κόσμος. Μαγευτικός, ονειροπόλος, φαντασμαγορικός, λαμπερός, αστραφτερός μέσα στο σκοτάδι της αίθουσας και επινοητικός μέσα στο χάος του μυαλού μας.
Μια Τέχνη μοναδική στην ιστορία της εξέλιξης του ανθρώπου που κάνει το εφήμερο στίγμα του αθάνατο, αιώνιο όσο υπάρχει πολιτισμός.
Εικόνα, ήχος, κίνηση, ομιλία, σενάριο, ιστορία, φωτογραφία, πλάνα, ατμόσφαιρα, μήνυμα, ψυχαγωγία, διασκέδαση, προβληματισμός, στοχασμός, φιλοσοφία, ευθύγραμμη ανάπτυξη της ιστορία, ποιητική μυθοπλασία, μοντάζ, αποτύπωση σκέψεων και ιδεών και άλλα, μας προσφέρουν την μοναδική από τις πανανθρώπινες Τέχνες που κάνει τον άνθρωπο αθάνατο, σε μία ή σε διαφορετικές χρονικές στιγμές της ζωής του.
      Η ποίηση των εικόνων, η σύνθεση των πλάνων, ο ποιητικός χαρακτήρας της σκηνοθετικής γλώσσας, η αφηγηματική πρόθεση, τα διάφορα γκρο πλαν της ιεράρχησης της αφηγηματικής γραφής, η αντιστοιχία μεταξύ λόγου και εικόνας, η μαγευτική σύνδεση των εικόνων, οι δραματικές συγκρούσεις, η ανάπτυξη των χαρακτήρων ανεξάρτητα από την ηθική τους υπόσταση, η ανάδειξη του χώρου έναντι των χρονικών στιγμών, οι συνεπείς ασυνέχειες των πλάνων, οι χειρονομίες των ηθοποιών, η πολυχρωμία της φωτογραφίας, η τέχνη της ηθοποιίας των συντελεστών, οι γωνίες λήψεις, ο φωτισμός των καταστάσεων, η εξέλιξη του ονειρικού ή ρεαλιστικού στοιχείου, η μουσική επένδυση, το άρτιο σενάριο, η ενδυματολογική συμπλήρωση της υπόθεσης, η μαγική κίνηση της κάμερας μέσα στον χρόνο και ιδιαίτερα στον χώρο και άλλα φανερά αλλά και κρυφά αινίγματα συνθέτουν το ατμοσφαιρικό αυτό θαύμα που συντελείται άπαξ ή κατ΄ εξακολούθηση μπροστά στις αισθήσεις μας.
     Ένας προφιλμικός κόσμος-ο δικός μας-αναπαράγεται και δημιουργείται εσαεί. Κάτι που δεν κατόρθωσε τόσο αποτελεσματικά ούτε η ασάλευτη πρωτείκότητα της ζωγραφικής, ούτε η ακινητοποιημένη έκφραση της τέχνης της φωτογραφίας, ούτε η τέχνη της αφηγηματικής μυθοπλασίας. Ο Γάλλος σκηνοθέτης Ζαν Λ. Γκοντάρ, σημειώνει μεταξύ άλλων και τα εξής: «Οι συγγραφείς ήθελαν πάντοτε να δημιουργούν κινηματογράφο πάνω στην λευκή σελίδα, να διευθετούν όλα τα στοιχεία και να αφήνουν τη σκέψη να περιπλανάται ανάμεσα τους», μια εύστοχη παρατήρηση αν σκεφτεί κανείς την εξέλιξη της πρόζας διαχρονικά. Και ακόμα, αν η τέχνη της μουσικής είναι θα γράφαμε κοντύτερα στο συναίσθημα του θανάτου, τον πλησιάζει με ένα μυστήριο τρόπο περισσότερο από τις άλλες τέχνες, ο κινηματογράφος βρίσκεται στον αντίποδά της, μια και είναι η μόνη και μοναδική τέχνη που πλησιάζει, αν δεν αγγίζει την αθανασία, τουλάχιστον όσο ο συγκεκριμένος θεατής είναι εν ζωή και συνεχίζεται και στο μέλλον για τους επόμενους θεατές.
    Η αφηγηματική εικονογραφία του κινηματογράφου, ίσως μόνο με την στιγμιαία μαγευτική αίσθηση της θεατρικής τέχνης και τεχνικής μπορεί να συμπορευθεί.
Αν, και ο κινηματογράφος, έχει θεωρώ τα οικουμενικά εκείνα στοιχεία που είναι απαραίτητα στην κοινή παγκόσμια κατανόηση κοινωνικών θεμάτων και ιστορικών γεγονότων, από άτομα με διαφορετικό πολιτικό, φυλετικό, κοινωνικό, θρησκευτικό, εθνικό, ερωτικό, γλωσσικό, εκπαιδευτικό επίπεδο.
Ο Κινηματογράφος έχει το χάρισμα της ανασύστασης, της επινόησης και της αναπαράστασης μεγαλύτερου εύρους ιστορικών γεγονότων. Ποιος θεατής δεν θυμάται ακόμα, ή η μνήμη του δεν έχει συγκρατήσει εικόνες από τις ταινίες του Γκρίφηθ, του Τσάρλι Τσάπλιν, του Αϊζενστάιν, του Χιούστον, του Ουέλλς, του Παζολίνι, των αδελφών Ταβιάνη, του Κιούμπρικ, του Ντράγιερ, του Μπέργκμαν, ή των δικών μας Αγγελόπουλου, Κούνδουρου, Τζαβέλα, του Λιάσκου, που διαπραγματεύονται ιστορικά θέματα.
    Επίσης κατά καιρούς διάφοροι συγγραφείς ή καλλιτέχνες ασχολήθηκαν με την τέχνη του κινηματογράφου, αναφέρω ενδεικτικά τον ποιητή και συγγραφέα Πιέρ Πάολο Παζολίνι, τον συγγραφέα Ζαν Κοκτώ, τον επίσης Γάλλο συγγραφέα Ζαν Ζενέ, τον λατινοαμερικάνο Χόρχε Λουί Μπόρχες, τον Αμερικανό εικαστικό Άντυ Ουόρχωλ και άλλων.
    Ο μονωδιακός λόγος του πεζού κειμένου στα χέρια ενός έμπειρου σκηνοθέτη, μπορεί να ψαλμωδιθεί και να βρεθεί στα χείλη εκατομμυρίων θεατών. Το αδιόρατο θρόισμα των άδηλων επιθυμιών μας, εύκολα μετατρέπεται σε αφηγηματική δράση, απερίγραπτη ένταση, εξέλιξη, ονειρική πλήρωση, περιπέτεια.
Ο Κινηματογράφος είναι μια σύγχρονη αναγνωρίσιμη γλώσσα οικουμενικών προδιαγραφών, όπως παλαιότερα υπήρξε ο μυθολογικός συμβολισμός ή η θρησκευτική παραμυθία. Οτιδήποτε δεν μπορεί να μας μεταφέρει η Ιστορία ως γραφή μέσα στην διάρκεια του χρόνου, το κατορθώνει ως εικόνα η σύλληψη του κινηματογραφικού φακού.
     Και ότι οι άνθρωποι ονειρεύτηκαν ως μεταφυσική Ανάσταση, το οικοδομεί και το αποτυπώνει η μαγευτική μαγγανεία του Κινηματογραφικού Λόγου. Η επιθυμία γίνεται πραγματικότητα και ο θάνατος ζωή που κινείται πάνω στο άσπρο πανί των ονείρων μέσα στον χώρο και εγγράφει την πραγματικότητα της σκέψης.
     Και καθώς η τραγωδία της ανθρώπινης περιπέτειας συνεχίζεται ακάθεκτη μέσα στην φύση και τον χρόνο, μόνο ίσως το δράμα της κινηματογραφικής αναπαράστασής της ολοκληρώνει τις εφήμερες και ματαιόσπουδες φιλοδοξίες ιστορικής αθανασίας της ανθρώπινης συνείδησης.
     Η πόλη μας ο Πειραιάς, δεν ευτύχησε να γεννήσει «μεγάλων διαστάσεων» κινηματογραφικούς δημιουργούς. Ασφαλώς αναλογικά με τους κατοίκους της γέννησε αρκετούς και σημαντικούς, οι οποίοι μετακόμισαν από την πόλη και σταδιοδρόμησαν αλλού. Γέννησε όμως η εργατούπολη και προσφυγούπολη αυτή δεκάδες ηθοποιούς άντρες και γυναίκες που κόσμησαν το στερέωμα της Έβδομης Τέχνης, αλλά και μια μικρή μαγιά από κινηματογραφικούς ή της τηλεόρασης σκηνοθέτες.
     Την καταγραφή αυτών των ατόμων σκέφτηκα να καταγράψω καθώς αποδελτίωνα τους ηθοποιούς του Πειραιά, χωρίς διάθεση αξιολόγησης, άλλων της ηθοποιίας κρίσεων, μια που δεν κατέχω τα εφόδια εκείνα που θα μου έδιναν τα κατάλληλα στηρίγματα και την δυνατότητα άλλων πιο εκτεταμένων σχολίων πέρα από την μεγάλη μου αγάπη για τον κινηματογράφο και την συνεχή και κατ΄ εξακολούθηση εκατοντάδων ταινιών ξένων και ελληνικών.
Με βοηθό διάφορα βιβλία, μελετήματα και περιοδικά που αφορούν τον Ελληνικό κινηματογράφο, τους ηθοποιούς, τους σκηνοθέτες και άλλους συντελεστές, συγκέντρωσα και οργάνωσα ένα υλικό που μας φανερώνει μια πρώτη εικόνα των σκηνοθετών και των ηθοποιών που κατάγονται από τον Πειραιά.
      Σε πρώτη φάση καταγράφω τους σκηνοθέτες και εύχομαι αργότερα άλλοι αρμοδιότεροι από εμένα, να συμπληρώσουν το τεράστιο κενό, τις ελλείψεις που υπάρχει στον τομέα αυτό και να ολοκληρώσουν όσο αυτό είναι δυνατόν την κινηματογραφική εικόνα.
Οι όποιες παραλήψεις που υπάρχουν ασφαλώς, χρεώνονται στον γράφοντα στην πρώτη αυτή καταγραφή του Πειραϊκού υλικού.
    Έχοντας συντροφιά το πνεύμα του Λουί Λυμιέρ, και οδηγούς τα βιβλία των: Κολιοδήμου Λεξικό Ελληνικών Ταινιών, Γούτου-Νούλα Λεξικό Σκηνοθετών, Σολδάτου Ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου, Δημητρίου Λεξικό ταινιών μικρού μήκους, Βαλούκου Φιλμογραφικό Λεξικό, το πολύτομο έργο Έλληνες Ηθοποιοί αυτό το σημαντικό και πολύτιμο βιβλίο θησαυρός του Θεόδωρου Έξαρχου (6 τόμοι), και διάφορα άλλα έντυπα και βιβλία ας ταξιδέψουμε στο Πειραϊκό Κινηματογραφικό αυτό ταξίδι.
                   • ΆΒΔΟΥΛΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Πειραιάς 4/3/1944-
Τηλεοπτικός σκηνοθέτης, σεναριογράφος. «TV DR Τζούλια και μις Χάϊδω», «Έρως και πάθος» 1994, «Ψίθυροι καρδιάς» 1977.
• ΑΛΕΥΡΑΣ ΝΙΚΟΣ, Πειραιάς 1948-
Συνιδρυτής του περιοδικού «Σύγχρονος Κινηματογράφος», εμφανίστηκε στο σκηνοθετικό προσκήνιο το 1974 με την μικρού μήκους ταινία του «Ο Παππούς μου», Βραβείο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Σκηνοθέτησε και έγραψε το σενάριο στην ταινία «Πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι κι ο τραυματισμένος και πληγωμένος καλλιτέχνης αναστενάζει» 1977, με την Μαρία Νικολαϊδου, Άγγελο Μαστοράκη, Μάκη Τσιπουρίδη και άλλους.
• ΒΑΡΒΕΡΗΣ ΝΙΚΟΣ, Πειραιάς, 1928-
Σκηνοθέτης, ντοκιμαντερίστας και μακιγιέρ, πρώτη του σκηνοθετική παρουσία το 1965 με την ταινία «Οι καταφρονημένοι» σε σενάριο Πυθαγόρα, με την Πειραιώτισσα Δέσπω Διαμαντίδου, την Μέμα Σταθοπούλου, τον Ορέστη Μακρή και άλλους. Το 1968 γυρίζει το «Ένα κορίτσι αλλιώτικο από τα άλλα», σε σενάριο Λάζαρου Μοντανάρη, με τους Λυκούργο Καλλέργη, Ορέστη Μακρή, Γιάννη Φέρτη, Νίκη Τριανταφυλλίδη. Το 1969 γυρίζει τις ταινίες «Άλτ και σε έφαγα-εδώ Προκόπης» σενάριο Φίλιος Φιλιππίδης, με την Μαρίκα Νέζερ, τον Μήτσο Λυγίζο και άλλους, και την ταινία «Προκόπης ο απρόκοπος» σε σενάριο πάλι του Φιλιππίδη, με την Μαίρη Μεταξά, Γιάννη Μαλούχο και, το 1971 γυρίζει σε κινηματογραφική μεταφορά το «Η θυσία του Αβραάμ» από το θρησκευτικό δράμα του Κορνάρου σε σενάριο και διασκευή δική του και μουσική του Νικηφόρου Ρώτα, με τους Ψαράκη, Λιβυκού, Βανδώρου κ.λ.π.
• ΒΕΝΙΕΡΗΣ ΜΑΝΟΣ, Πειραιάς 4/11/1947-
Σεναριογράφος, εργασία του «Θωμάς επί Κολωνώ» 1977.
• ΒΛΑΧΟΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, Πειραιάς 1/11/1944-
Τηλεοπτικός σκηνοθέτης, εργασίες του «Περίπτερο» 1971, «Υπέροχο ζευγάρι» 1973, «Χάι Ροκ» 1992.
• ΓΑΒΡΑΣ Δ. ΓΙΑΝΝΗΣ, Πειραιάς 5/7/1948-
Σκηνοθέτης και ηθοποιός. Έχει σκηνοθετήσει έργα της Πειραιώτισσας συγγραφέως Κωστούλας Μητροπούλου και του θεατρικού συγγραφέα Μάριου Πόντικα και άλλων.
• ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΚΗΣ ΙΑΣΩΝ, Πειραιάς 1934-
Πρόεδρος της κινηματογραφικής λέσχης Πειραιά, σκηνοθετεί μαζί με τον Θόδωρο Αδαμόπουλο το 1970, το πρώτο σήριαλ της Ελληνικής Τηλεόρασης «Το σπίτι με τον Φοίνικα». Πρώτη του σκηνοθετική δουλειά το 1962 με την ταινία «Το Καλοκαίρι της οργής» σε σενάριο του Πειραιώτη συγγραφέα Κώστα Μουρσελά, μουσική Θόδωρου Αντωνίου με την Μαρία Φωκά, τον Κώστα Κακκαβά και άλλους.
• ΓΛΥΤΣΟΣ ΜΙΧΑΗΛ, Πειραιάς,
Σκηνοθέτης, δημιούργησε την κινηματογραφική αίθουσα «ΟΛΥΜΠΙΑ». Είναι μάλλον ο πρώτος που κινηματογράφησε θεατρική παράσταση. Το 1916 σε σκηνοθεσία, σενάριο και φωτογραφία δική του, σκηνοθετεί το αστικό μυθιστόρημα του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου «Κερένια Κούκλα», με την Βιργινία Διαμαντή. Το 1958 γίνεται ριμέικ της ταινίας σε σκηνοθεσία και σενάριο του Μαυρίκιου Νόβακ με την Δάφνη Σκούρα, την Ματζουράνη και άλλους.
• ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΣ ΝΙΚΟΣ, Σαλαμίνα 1963-
Σκηνοθέτης, σεναριογράφος, μαθηματικός. Πρώτη του σκηνοθετική εργασία 1991 με την ταινία «Κλειστή στροφή» σε σενάριο δικό του και του Πρόδρομου Σαββίδη, μουσική Κυριάκου Σφέτσα, με τον Μηνά Χατζησάββα, τον Γιώργο Νινιό, την Φωτεινή Σισκοπούλου. Δύο χρόνια μετά το 1993 σκηνοθετεί την «Εποχή των δολοφόνων» σε σενάριο δικό του μαζί με τον συγγραφέα και μεταφραστή Αχιλλέα Κυριακίδη, μουσική Κυριάκου Σφέτσα και το συγκρότημα Τρύπες, με την Μπέττυ Λιβανού τον Μηνά Χατζησάββα και άλλους.
Σημείωση: Με τον ίδιο τίτλο κυκλοφορεί το βιβλίο του Αμερικανού Χένρυ Μίλλερ για τον Γάλλο ποιητή Αρθούρο Ρεμπώ,
•  ΓΡΗΓΟΡΑΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ, Πειραιάς 26/7/1938-
Σκηνοθέτης, πεζογράφος, ντοκιμαντερίστας. Το 1961 ίδρυσε στον Πειραιά, την «Κινηματογραφική Λέσχη Πειραιά». Το 1978 σε σενάριο δικό του γυρίζει την «Παράσταση για ένα ρόλο», με αφηγητή τον Τάκη Βουτέρη και φωτογραφία του Χρήστου Τριανταφύλλου. Το 1987 πάλι σε σενάριο δικό του γυρίζει το «Ο φάκελος Πόλκ στον αέρα» με τους Βαγγέλη Καζάν, Δημήτρη Πουλικάκο, και τον Πειραιώτη Κωνσταντίνο Τζούμα, που μεταδόθηκε και από την ΕΡΤ. Το 1991 σε σενάριο δικό του, σκηνοθετεί με την βοήθεια του Υπουργείου Πολιτισμού την ταινία «Στον αστερισμό του Πόρτο Λεόνε», ντοκιμαντέρ για την πόλη του Πειραιά με αφηγητές τον Αντώνη Βλησίδη και τον Δημήτρη Πετρόπουλο. Το 1995 πάλι σε σενάριο δικό του γυρίζει « το Δημοτικό μας Θέατρο», ντοκιμαντέρ για τα εκατό χρόνια του Δημοτικού Θεάτρου, σε μουσική Κώστα Μυλωνά και φωτογραφία Πρ. Δάφνος.
• ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ, Πειραιάς 1962-
Σκηνοθέτης.
• ΕΥΣΤΡΑΤΙΑΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, Πειραιάς 31/3/1949-
Χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Σκλάβος Γιάννης. Σεναριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, «Η Λάμψη των Άστρων» 1983, «Οι εργένηδες» 1991.
• ΕΥΣΤΡΑΤΙΑΔΗΣ ΟΜΗΡΟΣ, Πειραιάς 3/5/1938-
Σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Θεωρείται ένας από τους παραγωγικότερους και εμπορικότερους σκηνοθέτες με δεκάδες ταινίες στο ενεργητικό του-ιδιαίτερα ερωτικού περιεχομένου-και τηλεταινίες. Η Φιλμογραφία του είναι τεράστια και θα ήταν δύσκολο να συμπεριληφθεί στην συνοπτική αυτή καταγραφή μιας εφημερίδας. Ξεκίνησε πάντως, το 1964 με την ταινία «Αθήνα ώρα δώδεκα».
• ΚΑΒΟΥΚΙΔΗΣ ΝΙΚΟΣ, Νίκαια 1939-
Γεννήθηκε στην Νίκαια. Είναι σκηνοθέτης, οπερατέρ, σεναριογράφος και διευθυντής φωτογραφίας. Το 1975 ένα χρόνο μετά την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών σε σκηνοθεσία, σενάριο και φωτογραφία δική του και μουσική Μίκη Θεοδωράκη και Διονύση Σαββόπουλου, γυρίζει το ντοκιμαντέρ «Μαρτυρίες» που καταγράφει με τον σκηνοθετικό του φακό τα κυριότερα πολιτικά γεγονότα στην σύγχρονη Ελλάδα.
• ΚΑΣΗΣ ΚΟΥΛΗΣ, Πόρτο-Κάγιο Μάνης 1926-
Ο γνωστός συγγραφέας και ερευνητής, σκηνοθετεί το 1960 σε σενάριο δικό του την ταινία «Η Κρητικοπούλα και ο ελευθερωτής»,(Στη θύελλα του πολέμου) σε μουσική Χρήστου Μουραμπά, με τον Μάριο Νικολινάκο, την Ντίνα Τριάντη και τον ίδιο. Το 1969 γυρίζει την «Αρπαγή» σε σενάριο δικό του και φωτογραφία Τάκη Βενετσανάκου, με τους Ραμψή, Φωτιάδη, Παπαμάρκου.
Σημείωση: Στον Πειραιώτη συγγραφέα Άγγελο Βογάσαρη οφείλω την γνωριμία μου με τον ηθοποιό και ζωγράφο Μάριο Νικολινάκο. Είχαμε επισκεφτεί αρκετές φορές το σπίτι του. Ένας πανέμορφος άντρας παρότι ήταν σε αρκετά προχωρημένη ηλικία, ευαίσθητος και καλός ζωγράφος, κάπου υπάρχει και ένα σχέδιό του που τότε εικοσάρης εγώ, με είχε σχεδιάσει. Ψηλός, ευθυτενής και καλλιεργημένος ήτανε μεγάλη τιμή τότε που με δέχθηκε αρκετές φορές στο σπίτι-εργαστήρι του. Θυμάμαι η μητέρα μου που τον γνώριζε από τις ταινίες του, ένιωθε πολύ υπερήφανη όταν μου τηλεφωνούσε και βλεπόμαστε. Εγώ για να πω την αλήθεια είδα πολύ αργότερα τις ταινίες που συμμετείχε, κάτι που δεν του το είπα από σεβασμό ποτέ και ίσως και εκείνος να μην με ρώτησε.
• ΚΙΜΟΥΛΗΣ ΚΩΣΤΑΣ, Πειραιάς 1/1/1964-
Τηλεοπτικός σκηνοθέτης. Εργασίες του οι τηλεοπτικές σειρές «Φρούτα εποχής» 1995, και το γνωστό σε εμένα «Ο κακός βεζύρης» 1997, με τον πρόωρα χαμένο Ευθυμίου, νομίζω και με τον Πειραιώτη ηθοποιό Χάρη Ρώμα.
• ΚΟΝΤΟΥΛΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, Νίκαια 1927-Νίκαια ;/1/1981.
Σκηνοθέτης και ηθοποιός, πρωτοεμφανίστηκε το 1957/1958 στο έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, «Δωδέκατη Νύχτα» με το Πειραϊκό Θέατρο»του Πειραιώτη σκηνοθέτη Δημήτρη Ροντήρη. Το 1957 επίσης ιδρύει τον «Καλλιτεχνικό Όμιλο Νέων» στην Νίκαια. Το 1972(;) διασκεύασε και σκηνοθέτησε το θεατρικό έργο «Εσμέ η τουρκοπούλα». Σε μουσική του Λίνου Κόκοτου, με την Ελένη Θεοφίλου, τον Ηλία Λογοθέτη, τον Λαυρέντη Διανέλλο και άλλους.
       Σημείωση: Ακόμα θυμάμαι με τρυφερότητα και νοσταλγία τις σκηνοθετικές του οδηγίες σε μας τα παιδιά του Δημοτικού, όταν δώσαμε τις πρώτες εξετάσεις με επιτυχία για να εισαχθούμε στην πρώτη Γυμνασίου, που η διευθύντρια του δημοτικού σχολείου που πήγαινα τότε, η Αικατερίνη Κατρανίδου-Λαγογιάννη, διοργάνωσε εκδήλωση και θεατρικά σκετσάκια για να εορτάσουμε την επιτυχία την δική μας και του σχολείου της. Η δασκάλα αυτή ήταν μια πολύ αυστηρή γυναίκα που μας είχε ταράξει στο ξύλο. Ο σύζυγός της ο κυρ Γιώργος είχε κυλικείο και αγοράζαμε κουλούρια από το μικρό καμαράκι μέσα στην αυλή. Μαθήματα μας έκανε ο δάσκαλος κύριος Νίκος, γιος της, είχε ακόμα τον Γιάννη που έκανε αγγλικά και μια κόρη την Αννούλα, που λάτρευαν τα παπαγαλάκια, υπήρχε μια μεγάλη κλούβα στην μέση της αυλής με δεκάδες μικρά παπαγαλάκια, η κυρία Ολυμπία, η κυρία Όλγα, η κυρία Μαίρη και άλλες δασκάλες, το φόβητρο όμως ήταν η Κατρανίδου, που μας παρακολουθούσε από ένα μικρό παραθυράκι που είχε πίσω από την έδρα όταν βρισκόταν στο Γραφείο των δασκάλων. Τότε, πρωτοείδαμε από κοντά τον Γιάννη Κοντούλη, έναν καλοκάγαθο μικροκαμωμένο άνθρωπο με θεατρική παιδεία και γνωστό στους ανάλογους κύκλους. Ο Κοντούλης μας σκηνοθέτησε, μας έντυσε ανάλογα, μας δίδαξε πώς να πούμε ο καθένας τα λόγια του και πως να εμφανιστούμε. Εμείς, πιτσιρίκια γεμάτοι τρόμο και δέος που θα βγαίναμε πάνω στην σκηνή της Ποντιακής Στέγης στην Νίκαια και στην μεγάλη της αίθουσα, εκεί που βρίσκεται ακόμα και σήμερα, από την μια γελάγαμε και από την άλλη τρέμαμε μπροστά σε τόσο κόσμο. Ο Ανθούλης, ένα πανύψηλο ωραίο αγόρι-ο πρώτος μου παιδικός έρωτας που δεν του το εξέφρασα ποτέ-, ο Θεοδόσης, ένα μαυροτσούκαλο πλάσμα που μαζευόμασταν στο σπίτι του και διαβάζαμε, ο Τάσος Π. με την τόσο δυναστική και καταπιεστική μητέρα του, έγινε μαθηματικός νομίζω, ο Χρήστος Πολίτης ή Πουλάκης, λεπτός και ντελικάτος με ένα αγγλοσαξονικής  ομορφιάς προσωπάκι και τα μικρά στρογγυλά γυαλιά του, έγινε νομίζω Ιατρός, ο Γιάννης  Ιωαννίδης, ένα λεπτοκαμωμένο κοντό παιδάκι γλυκύτατο και πολύ έξυπνο, η Ελένη Μενιδιάτη μιας μεσογειακής μορφής κοπελίτσα, η Βάσω Λεπενιώτη όμορφη από τότε και ευαίσθητη πολύ, που οι γονείς της διατηρούσαν στην γειτονιά μας, στην οδό 25η Μαρτίου το γνωστό ζαχαροπλαστείο, και ασφαλώς ο Κώστας Τσοπανάκης, ένα πανέμορφο παιδί με σγουρά μαλλιά λίγο μεγαλύτερο από εμάς, ο οποίος θυμάμαι λόγω της ερωτικής του επιλογής εγκατέλειψε γρήγορα το πατρικό του σπίτι και κατοίκησε εκτός Πειραιά, όταν τον συναντούσα στο δρόμο ορισμένες φορές, είχε πια αλλάξει τόσο πολύ και εμφανισιακά, ακολουθούσε πλέον έναν ελεύθερο και αντισυμβατικό δρόμο όσον αφορά τις ερωτικές του επιλογές, ήταν ο πρώτος από τα παιδιά αυτά που χειραφετήθηκε τόσο γρήγορα,  και άλλα δωδεκαετή μειράκια, ήμασταν η μικρή μαγιά που περάσαμε με επιτυχία τις εξετάσεις για να εισαχθούμε στην πρώτη Γυμνασίου. Και η δασκάλα μας, η κυρά Κατερίνα διοργάνωσε σχολική εορτή. Το τι έγινε στην Ποντιακή Στέγη δεν περιγράφεται. Ήταν το πρώτο μου χειροκρότημα που λάβαινα από τον κόσμο αλλά, και τα συγχαρητήρια από τον Γιάννη Κοντούλη.
By the way που θα έλεγαν και οι σύγχρονοι γλωσσομαθείς Έλληνες, συμμετείχα ως κομπάρσος- ηθοποιός επ΄ αμοιβή άλλη μια φορά στο Θέατρο του Λυκαβηττού, σε σκηνοθεσία Παροίκου, που είχε ανεβάσει τις αρχαίες παννυχίδες φορώντας χλαμύδα και σαντάλια, κουβαλούσαμε σα γύφτικα σκερπάνια κορδωμένοι νέοι το άρμα της Θεάς. Περιττό να πω, ότι φάγαμε το κρύο της αρκούδας, μια εβδομάδα με κρυολόγημα στο κρεβάτι, έτσι έληξε άδοξα η καριέρα μου σαν ηθοποιός, και το θεατρικό σανίδι μπορεί να είναι υπερήφανο που δεν λύγισε από την μεγάλη και βαριά υποκριτική μας τέχνη.
Και επανερχόμενος στην Ποντιακή Στέγη και την παιδική μας παράσταση, εγώ, με κάπα, κόκκινο φέσι και μουστάκι(τρομάρα μου) να απαγγέλω των τριών σελίδων ρόλο μου, ευτυχώς για όλους μας δεν κράτησα φωτογραφίες από τότε, μόνο η μνήμη θυμάται και γελά, και προσπαθεί να σαρκάσει τα χρόνια αυτά της ανεμελιάς, των πρώτων ερωτικών σκιρτημάτων, της αθωότητας και της ξεγνοιασιάς, ενός κόσμου φτωχού, ταλαιπωρημένου, με τα πολλά του αδιέξοδα, που όμως άντεξε και έφτασε να προλάβει και την σημερινή μας πτώχευση. Τον Γιάννη Κοντούλη τον έβλεπα αρκετές φορές στους δρόμους της Νίκαιας και του Πειραιά, με θυμότανε και μου μιλούσε για την θεατρική ζωή του και την μεγάλη του αγάπη το Θέατρο.

   • ΛΑΜΠΑΣΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, Πειραιάς 29/3/1940-
Τηλεοπτικός σκηνοθέτης, νομικός. Το 1992 γυρίζει το σήριαλ «Σατιρικόν».
• ΛΕΒΕΝΤΑΚΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ, Πειραιάς 1940-
Σκηνοθέτης, νομικός, συγγραφέας, συνεκδότης μαζί με τον δάσκαλο της κινηματογραφικής τέχνης Βασίλη Ραφαηλίδη του περιοδικού «Σύγχρονος Κινηματογράφος» 1969-1972. Το 1979 εποχή έντονων πολιτικών ακόμα αγώνων και πολιτικοποιήσεων, ακόμα ήταν νωπά τα χρόνια της Δικτατορίας της 21ης Απριλίου και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, σε σενάριο δικό του γυρίζει το ντοκιμαντέρ «Εμφύλιος λόγος» με θέμα την εθνική αντίσταση και με αφηγητή τον σπουδαίο ηθοποιό Νικήτα Τσακίρογλου και μουσική του Γιώργου Κουρουπού.
• ΛΟΥΜΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, Πειραιάς 1904-
Σκηνοθέτης, σεναριογράφος. Θεωρείται από τους πρωτεργάτες του Ελληνικού κινηματογράφου. Το 1930 σκηνοθετεί σε σενάριο δικό του την ταινία «Το λαγιαρντί-Το τραγούδι της φλογέρας», με την θρυλική για την εποχή της Ρίτα Μυράτ, τον Άρη Βλαχόπουλο, μια βουβή ταινία που το 1943 ξαναγυρίζεται με τον τίτλο «Αγάπη στα βουνά». Το 1931 σε σενάριο του πεζογράφου και θεατρικού συγγραφέα Γρηγορίου Ξενόπουλου γυρίζει την «Στέλλα Βιολάντη», με τους Στέφανο Νέζερ, Καίτη Αρσένη, και την τραγωδό Ελένη Παπαδάκη. Θεωρείται ότι είναι η μοναδική κινηματογραφική εμφάνιση της μεγάλης μας στην εποχή της ηθοποιού. Δυστυχώς στα πάθη του εμφύλιου σπαραγμού έπεσε θύμα και η Ελένη Παπαδάκη. Την δολοφόνησαν, Ελασίτες-κομμουνιστές της εποχής, έπειτα από-ως συνήθως-προδοσία άλλων συναδέλφων της.
• ΜΑΡΚΕΤΑΚΗ ΤΩΝΙΑ, Ανδραβίδα Ηλείας 29/7/1942-Αθήνα 26/7/1994.
Μεγάλωσε και έζησε για μεγάλο διάστημα στον Πειραιά. Σε δική της μετάφραση-απόδοση, κυκλοφόρησαν το 1995 μετά τον θάνατό της, τα Ορφέως «Αργοναυτικά-΄Υμνοι-Περί Λίθων» από τις εκδόσεις Εξάντας.  
Θεωρείται και δικαίως μία από τους σημαντικότερους κινηματογραφικούς δημιουργούς της γενιάς της του νέου ελληνικού κινηματογράφου. Για μια πενταετία περίπου εργάσθηκε στο εξωτερικό σαν δημοσιογράφος και κριτικός. Εμφανίστηκε το 1967 με την μικρού μήκους ταινία της «Ο Γιάννης και ο δρόμος» έκτοτε, γύρισε το 1973 την ταινία «Ιωάννης ο βίαιος», με τους Μανώλη Λογιάδη Βαγγέλη Καζάν, Μίκα Φλωρά, Μηνά Χατζησάββα, το 1984 γυρίζει ταινία το μυθιστόρημα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη «Η τιμή της αγάπης» με την Τούλα Σταθοπούλου, τον Στρατή Τσοπανέλη και άλλους. Και το 1992 το κύκνειο άσμα της «Κρυστάλλινες νύχτες», με την Τάνια Τρύπη, Μισέλ Βάλει και άλλους.
    Η Τώνια Μαρκετάκη, στο σύντομο πέρασμά της τόσο από την ζωή όσο και από το κινηματογραφικό φακό ευτύχησε να λάβει αρκετές διακρίσεις και βραβεία. Βραβείο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1973 για την σκηνοθεσία και το σενάριο της ταινίας της «Ιωάννης ο βίαιος». Κρατικό βραβείο καλύτερης ταινίας, σεναρίου και μουσικής, ενδυματολογίας, γυναικείας ερμηνείας και μακιγιάζ για την «Τιμή της αγάπης». Κρατικό επίσης βραβείο ποιότητας ταινίας, σεναρίου, φωτογραφίας και ενδυματολογίας το 1992 για την τελευταία της ταινία. Και πολλές άλλες διακρίσεις. Δυστυχώς έφυγε πολύ γρήγορα και πολύ νέα από τον μάταιο τούτο κόσμο, αφήνοντας πίσω της σπουδαίο έργο. Για όσους λάτρεις της έβδομης τέχνης παρακολούθησαν το εδώ γυναικείο κινηματογραφικό πέρασμά της, θα θυμούνται την ευαισθησία με την οποία αντιμετώπιζε τα θέματά της, την τρυφερότητα της γυναικείας της ματιάς, τον συγκλονιστικό τρόπο με τον οποίο χειριζόταν το κινηματογραφικό φακό, το καλό και σφιχτό της σενάριο, και την αισθητική αρτιότητα των πλάνων της. Ποτέ δεν ξεστράτισε από την ατμόσφαιρα των θεμάτων της που ανέδειξε με αγάπη και σοβαρότητα.
• ΜΑΥΡΟΜΑΤΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, Πειραιάς 1935-
Ο γνωστός τραγουδιστής του νέου κύματος, ηθοποιός σκηνοθέτης και παραγωγός, γύρισε το 1970 σε σενάριο του θεατρικού συγγραφέα Ιάκωβου Καμπανέλλη, την ταινία «Σκιές στην άμμο», μουσική Γιάννη Σπανού, με τους Καίτη Χωματά, Τρύφων Καρατζά, Μιχάλη Βιολάρη και άλλους. Στην ταινία συμμετείχε και ο καλός ηθοποιός Αλέξης Γεωργίου, που και αυτός έφυγε πολύ πρόωρα από την ζωή. (τον θυμάμαι στο έργο του Γιώργου Μανιώτη, «Ο λάκκος της αμαρτίας», ένα έργο που έκανε αίσθηση στην εποχή του).
• ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ ΣΠΥΡΟΣ, Νίκαια 16/8/1959-
Σεναριογράφος. Έργα του «Μάνα είναι μόνο μία» 1993, «Εμείς κι Εμείς» 1994-1997.
• ΜΟΥΡΛΑΣ ΑΝΤΩΝΗΣ, Πειραιάς 1947-
Σκηνοθέτης, συγγραφέας θεατρικών έργων. Το 1972 γυρίζει την ταινία «Αιχμάλωτοι της Μοίρας», με τον Δήμο Σταρένιο, Γιώργο Σίσκο, Ελένη Θεοφίλου.
• ΠΟΝΤΙΚΑΣ Ι ΔΗΜΗΤΡΗΣ, Πειραιάς 24/5/1943-
Τηλεοπτικός σκηνοθέτης. Έχει σκηνοθετήσει αρκετά σήριαλ της τηλεόρασης. Τα ποιο γνωστά είναι «Οι Έμποροι των Εθνών» 1973, η «Γυφτοπούλα» 1986, από τα μυθιστορήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, πάλι το 1986 την «Βεντέτα», το «Αμαρτίες γονέων» 1993 και αρκετά άλλα.
• ΡΙΚΑΚΗ ΛΟΥΚΙΑ, Πειραιάς 1961-
Σκηνοθέτης, σεναριογράφος, συγγραφέας. Η γνωστή και αξιόλογη σκηνοθέτης και ντοκιμαντερίστρια γυρίζει το 1990 το «Ταξίδι στην Αυστραλία», σε σενάριο δικό της, μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου με τους Απόστολο Γκλέτσο, τους συγγραφείς Δέσποινα Τομαζάνη, Θανάση Νιάρχο, την Ειρήνη Ιγγλέση και άλλους. Το 1994 σκηνοθετεί την σημαντική ταινία «Κουαρτέτο σε 4 κινήσεις» με τους Γιώργο Χωραφά, Μανώλη Λιδάκη, Θέμις Μπαζάκα σε φωτογραφία του Άγγελου Βισκαδουράκη.
• ΣΠΕΤΣΙΩΤΗΣ ΤΑΚΗΣ, Πειραιάς 1954-
Σκηνοθέτης, φιλόλογος και συγγραφέας. Έχει γράψει μελέτες για τον ποιητή του μεσοπολέμου Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, τον συγγραφέα Κώστα Ταχτσή κ.λ.π. Το 1977 γυρίζει την μικρού μήκους ταινία «Καλλονή». Το 1981 σε σενάριο δικό του γυρίζει την ταινία «Στην αναπαυτική μεριά» σε φωτογραφία Φίλιππου Κουτσάφτη, με τους Νίκο Μπιτζάνη και Τάκη Τσαντίλη. Το 1984 γυρίζει μια θαυμάσια ταινία με τίτλο «Μετέωρο και σκιά» που βασίζεται πάνω στην ζωή και το έργο του ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Με τους Τάκη Μόσχο, Μιχάλη Μαρμαρινό, Γιάννη Παλαμιώτη, Δημήτρη Πουλικάκο, Γεράσιμο Σκιαδαρέση, Γιώργο Κέντρο και άλλους. Ο Τάκης Μόσχος που ερμήνευσε την ζωή του ποιητή, κέρδισε το βραβείο ανδρικής ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης την ίδια χρονιά, και η ταινία βραβείο σκηνικών, ενδυματολογίας και μακιγιάζ. Το 1986 γυρίζει την τηλεταινία «Με το φως της ημέρας» ένας τίτλος που παραπέμπει στην Καβαφική ποίηση. Το 1991 γυρίζει «Τα κοράκια ή το παράπονο του νεκροθάφτη» που βασίζεται στο γνωστό διήγημα του Εμμανουήλ Ροΐδη, σε σενάριο δικό του και της Δέσποινας Μαρουλάκη, με τους Σταύρο Τσιώλη, Γιώργο Κέντρο, Γιάννη Θωμά, Γιώργο Χαραλαμπίδη, την γνωστή Πειραιώτισσα ποιήτρια Ματίνα Μοσχόβη και άλλους. Το 2003 οι εκδόσεις Άγρα, κυκλοφόρησαν το μυθιστόρημά του «Δελτίον Ταυτότητος», και το 2007 από τον ίδιο εκδοτικό οίκο το βιβλίο του «Τριανδρίες και Σία», Ιστορίες-Κείμενα. Δεκαεννέα κείμενα που αναφέρονται σε θέματα λογοτεχνίας, κινηματογράφου και εσωτερικής εξομολόγησης.
• ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, Πειραιάς 1926-
Σκηνοθέτης, σεναριογράφος. Το 1952 με αφηγητή τον Μάνο Κατράκη γυρίζει το αντιστασιακό δράμα «Η φλόγα της Ελευθερίας» ή «η Χώρα μου στους Ουρανούς», σε φωτογραφία Οδυσσέα Μεραβίδα.
• ΣΤΟΥΠΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, Πειραιάς 1945-
Σκηνοθέτης, ντοκιμαντερίστας. Ασχολήθηκε με το θέατρο και συνεργάστηκε με διάφορους θιάσους. Το 1986 γυρίζει το ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ για τον γλύπτη Μέμο Μακρή το «Πορτρέτο του διακεκριμένου γλύπτη». Την ίδια χρονιά γυρίζει το ντοκιμαντέρ για το «Τσερνομπίλ»(για όσους θυμούνται, το γνωστό πυρηνικό ατύχημα). Στην μετέπειτα πορεία του γύρισε αρκετά ντοκιμαντέρ θρησκευτικού περιεχομένου όπως «Άγιος Ιωάσαφ» 1986. (Θα ήθελα να σημειώσω ότι, η φιλαυτία της σωτηριολογίας των Ελλήνων Χριστιανών έφτασε σε τέτοιο βαθμό, που αγιοποίησαν ακόμα και τον Βούδα και την ζωή του, παραλλαγμένη φυσικά). Επίσης, το «Η μάρτυς Αγία Αικιλύνα Ζαγκλιβερίου» 1986, το «Άγιος Αγάπιος ο Βατοπαιδινός» 1991, «Μην κρίνεις ίνα μη κριθείς» και άλλα.
• ΤΣΟΜΠΑΝΑΚΗ ΑΛΜΠΕΡΤΑ, Πειραιάς 12/8/1967-
Σεναριογράφος. Σήριαλ τα οι «Κουτσομπόλες» 1991, τα «Μούσμουλα FΜ.» 1993 κ.λ.π.
• ΦΑΤΟΥΡΟΣ ΝΙΚΟΣ, Πειραιάς 1955-
Σκηνοθέτης και επιμελητής εκδόσεων. Πρωτοεμφανίζεται στο φεστιβάλ μικρού μήκους ταινιών της Δράμας το 1981, το 1990 γυρίζει το ντοκιμαντέρ «Νίκος Κεσσανλής-το πορτρέτο ενός ζωγράφου» και πέντε χρόνια αργότερα το 1995, σε σκηνοθεσία και σενάριο δικό του το ντοκιμαντέρ «Ο αποχαιρετισμός της αλήθειας» με θέμα τα φρικτά γεγονότα του εμφύλιου πολέμου στην γειτονική μας Γιουγκοσλαβία.
• ΦΡΑΓΚΙΟΥΔΑΚΗΣ ΜΙΜΗΣ, Πειραιάς 1921-
Σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ηθοποιός, συγγραφέας επιθεωρήσεων, δημοσιογράφος και εκφωνητής, το 1964 γυρίζει σε σενάριο δικό του την ταινία «Αθήνα ώρα 12», σε συνεργασία με τον Όμηρο Ευστρατιάδη, που είναι μια περιπλάνηση στο χώρο της διασκέδασης την νύχτα. Το 1968 γυρίζει το «Ο τίμιος δρόμος» σε σενάριο του Νίκου Νικάτσου με τον Γιάννη Αργύρη και την Πειραιώτισσα ηθοποιό Έφη Οικονόμου.
• ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΣ, Πειραιάς,
Σκηνοθέτης. Το 1975 έναν χρόνο μετά την πτώση της Χούντας, μαζί με τον Βασίλη Χρυσοβιτσιάνο γυρίζει το ντοκιμαντέρ «Ο νέος Παρθενώνας», σε σενάριο Σπύρου Ζάχου και μουσική του Λουκιανού Κηλαηδόνη. Το ντοκιμαντέρ αναφέρεται σε γνωστούς τόπους εξορίας των δημοκρατικών πολιτών. Ίδια θεματολογία  μεταφέρει αργότερα και ο σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης στην ταινία του «Χάππυ νταίη» το 1976. Ο τίτλος του ντοκιμαντέρ που γύρισε ο Χρονόπουλος επίσης, παραπέμπει στην γνωστή φράση που λέγετε ότι είπε στους Αμερικανούς ο πολιτικός, πρώην πρωθυπουργός και πολύ αξιόλογος συγγραφέας Παναγιώτης Κανελλόπουλος.
      Ακόμα, θα ήθελα να αναφέρω ότι ο γνωστός Πειραιώτης ηθοποιός και σκηνοθέτης του Θεάτρου Τέχνης Μίμης Κουγιουμτζής, που χάθηκε πρόωρα το 1981, γύρισε ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «Πριν από την Παράσταση» σε σενάριο δικό του που αναφέρεται στις πρόβες του ιστορικού θεάτρου Τέχνης στα Επιδαύρια της παράστασης «Βάκχες». Και, ο Αντώνης Παπαδόπουλος ποιητής από τον Πειραιά, σκηνοθετεί και έχει δικό του θίασο στην Ρώμη της Ιταλίας, ανεβάζοντας δικά του έργα και άλλων Ελλήνων συγγραφέων.
Και τελειώνοντας την μικρή αυτή επίπονη και κοπιαστική έρευνα θέλω να γράψω ότι σε ορισμένες πηγές αναφέρεται και ο πολύ γνωστός σε όλους μας ηθοποιός Θανάσης Βέγγος που αναφέρουν ότι γεννήθηκε στο Φάληρο.
    Με τα ονόματα αυτά, προσπάθησα να δώσω μια συνοπτική καταγραφή των δημιουργών που διασταυρώνοντας τις πληροφορίες που είχα συγκεντρώσει, ανακάλυψα ότι είχαν γεννηθεί στον Πειραιά. Αναφέρθηκα σε στοιχεία που μας είναι κάπως γνωστά, ονόματα ηθοποιών, μουσικών συνθετών, φωτογράφων και άλλων συντελεστών για βοήθεια σε εκείνους που τυχόν θα θελήσουν να ερευνήσουν και να συμπληρώσουν περισσότερο αυτήν την ερευνητική εργασία που γίνεται για πρώτη φορά.
      Σημείωση:
Υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία ταινιών που γυρίστηκαν στον ευρύτερο χώρο του Πειραιά και άλλες που αναφέρονται σε αυτόν και στις συνοικίες του. Η καταγραφή τους, η ταξινόμησή τους, η χρονολογική τους τεκμηρίωση, η ανάλυση και έρευνα των οπτικών στοιχείων που μας παρέχουν οι ταινίες αυτές, απαιτεί ειδικά μέσα, πράγμα αδύνατον για μια εργασία σαν και αυτή. Χρειάζεται άλλου είδους τεχνογνωσία και μεθόδους έρευνας, ώστε να γνωρίσουμε επιτέλους πόσες κινηματογραφικές ταινίες γυρίστηκαν στον Πειραιά και τις συνοικίες του, αλλά και τους όμορους δήμους. Από ποιους σκηνοθέτες, ποιοι Πειραιώτες δημιουργοί και καλλιτέχνες ασχολούνται με την κινηματογραφική τέχνη, ποιοι έλαβαν μέρος στην προσπάθεια αυτή, και τι αισθητικά, ιστορικά, κοινωνιολογικά, πολιτικά ή άλλου είδους συμπεράσματα μπορούμε να εξάγουμε όταν κατορθώσουμε να αποδελτιώσουμε τις ταινίες αυτές και το υλικό τους.
    Όμως, ακόμα δεν έχει καταγραφεί επίσημα η θεατρική παραστασιολογία του Πειραϊκού χώρου, όχι μόνον του Δημοτικού Θεάτρου, αλλά και των άλλων ιδιωτικών Θεάτρων και δημοσίων, καθώς και των διαφόρων θεατρικών πυρήνων που έδρασαν στην πόλη μας από την ίδρυση του δήμου και εντεύθεν.
Η αποδελτίωση ορισμένων περιόδων του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά και του Πειραϊκού Θεάτρου του σκηνοθέτη Δημήτρη Ροντήρη, μας φανέρωσε το πόσο χρόνο και τι οικονομικά έξοδα απαιτούνται για μια άρτια παρουσίαση του σκόρπιου και τεράστιου αυτού πληροφοριακού υλικού.
     Εδώ, σημειώνω τις ταινίες εκείνες που ο τίτλος τους αναφέρεται στον Πειραιά.
• «Οι δύο μάγκες του Πειραιά»( Αλλού το όνειρο κι αλλού το θαύμα) 1957. Κοινωνική κομεντί. Ασπρόμαυρη 77΄ Σκηνοθεσία-σενάριο Πέτρος Γιαννακός-Δημήτρης Λουκάτος.
• «Η Λόλα της Τρούμπας» (Λόλα) 1964. Αισθηματική περιπέτεια, ασπρόμαυρη 100΄ Σκηνοθεσία Ντίνος Δημόπουλος, σενάριο Ηλίας Λυμπερόπουλος.
• «Τρούμπα ‘67» (Αμαρτωλές γυναίκες στην Τρούμπα) 1967. Κοινωνικό δράμα, ασπρόμαυρη 74΄  Σκηνοθεσία Γρηγόρης Γρηγορίου, σενάριο Πάνος Κοντέλης.
• «Πειραιάς Ώρα 7.30» 1967. Κοινωνικό δράμα, ασπρόμαυρη 90΄ Σκηνοθεσία, σενάριο, παραγωγή Νίκος Αβραμέας.
Και τα εξής ντοκιμαντέρ:
• «Μ΄ αρέσουν οι καρδιές σαν την δική μου-Μάρκος Βαμβακάρης», 2000 έγχρωμη 66΄ Σκηνοθεσία Γιώργος Χ. Ζέρβας, σενάριο Γιώργος Χ. Ζέρβας και Βαγγέλης Παπαδάκης, σύμβουλος Σπύρος Παπαϊωάννου.
• «Η Τετράς η ξακουστή του Πειραιώς», δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ 1998 έγχρωμη 140΄
Σκηνοθεσία-σενάριο Διονύσης Γρηγοράτος.
• «Στον Αστερισμό του Πόρτο Λεόνε», δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ 1991 έγχρωμη 100΄ Σκηνοθεσία-σενάριο Διονύσης Γρηγοράτος, μουσική Κώστας Μυλωνάς.
• «Το Δημοτικό μας Θέατρο» δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ 1994 έγχρωμη 115΄ Σκηνοθεσία-σενάριο Διονύσης Γρηγοράτος, μουσική Κώστας Μυλωνάς.
• «Γιάννης Τσαρούχης» Σπουδή για ένα πορτρέτο 1981, έγχρωμη 80΄ Σκηνοθεσία-σενάριο-φωτογραφία-παραγωγή Δημήτρης Βερνίκος.

Υ.Γ. Τα περισσότερα από τα λήμματα αυτά πρωτοδημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα, «Η Φωνή του Πειραιώς» Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2005 σελίδες 4, 6.
Κατόπιν δημοσιεύτηκαν χωρίς την εισαγωγή στο βιβλίο το «Πειραϊκό Πανόραμα», που εκδόθηκε το 2006.
Δεν υπήρχαν όλα τα ονόματα.
Εδώ, στο μπλοκ, σήμερα 1 Ιανουαρίου 2013 γράφτηκαν και συμπληρώθηκαν τα στοιχεία και προστέθηκαν καινούργια ονόματα και πληροφορίες και γράφτηκαν περισσότερα στοιχεία στις σημειώσεις.
     Για όποιον ενδιαφέρεται, υπάρχει κατάλογος ταινιών που έχουν σχέση με τον Πειραιά στο βιβλίο «Βιβλιογραφία του Πειραιά», που εξέδωσε αργότερα ο εκδότης Αντώνης Τσαμαντάκης. Η Βιβλιογραφία αυτή, έχει περαστεί στο BLOC.
Άρα, μπορεί κανείς να ανατρέξει τους μήνες και να δει την Βιβλιογραφία.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος
Πρώτη δημοσίευση  εφημερίδα
«Η Φωνή του Πειραιώς» Τρίτη 27/9/2005 και στο βιβλίο «Πειραϊκό Πανόραμα», Πειραιάς 2006
Πειραιάς, 1 Ιανουαρίου 2014.  
 
  
  
                
                  
     


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου